Ελαίαν Ομολογώ

ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ,
ΠΟΥΧΕ ΣΑ ΜΑΝΑ ΤΗΝ ΕΛΙΑ
ΚΑΙ Σ'ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΣΩΜΑΤΙΑΝΟΥΣ
ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΨΑΝ,ΠΟΝΕΣΑΝ
ΚΙ'ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ.

ΕΛΙΑ ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΔΕΝΔΡΟ

Άρχισα να γράφω δειλά-δειλά για την ελιά στο
γέρμα της ζωής μου.
Προκαταβολικά παραδέχομαι την ανεπάρκεια μου.
Δεν μπορώ να δώσω,να περιγράψω αυτό που είναι η ελιά για τον τόπο,
για τον άνθρωπο.Οι δυνάμεις μου λίγες,φτωχές και ταπεινές.Αλλά πιστεύω
στην καλή διάθεση εκείνων που θα το διαβάσουν.Εγώ απλά "ΕΛΑΙΑΝ ΟΜΟΛΟΓΩ".
Καταγράφω τα βιώματά μου, να κεντρίσω τη μνήμη της γενιάς μου και να γίνει γνώση στους νεώτερους.
Αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια ζωσμένος από ανθρώπους με πιστές Ψυχές. Μάζευα κοντά στη μητέρα στο ξεροβόρι. Koυκoυλoμέvη με το σκούρο υφαντό τσεπέρι, φαινότανε μόνο λίγο μέτωπο, μάτια και μύτη.Μ’ άρεσε να γεμίζει γρήγορα το καλάθι, να τ’ αδειάζω στο τσουκάλι. Δύσκολοι καιροί, μα αξέχαστες αγροτικές σκηνές.
Πάντα λαχταρώ να βρίσκομαι σε κείνα τα μέρη.Όλα μου γεμίζουν την καρδιά.Οι άνθρωποι, τα σπίτια,η εκκλησία τα ξωκκλήσια,ο ποταμός,τα βουνά, ο Λιάκας , ο Νίκωνας,
η Πλάτη,μα πάνω από όλα μου ευφραίνει την ψυχή ο λιώνας.
Περιπλανιέμαι μόνος, ολομόναχος. Ανεβαίνω ανηφoριές, ήρεμες λαγκαδιές, τρέχω στις κατηφοριές. Βηματίζω γοργά, μα και σιγανά. Γιατί; Αφουγκράζομαι. Φαντάζομαι το σφυρί του χτίστη,το τσεκούρι του κλαδευτή, την ντέμπλα του ραβδιστή να κροταλίζει στα κλαδιά "της κατάκαρπης ελαίας".Ο Ψυχικά κουρασμένος άνθρωπος πρέπει να
καταφεύγει στον λεσβιακό λιώνα, όπου βασιλεύει η μυστηριακή γαλήνη, ηρεμία και ησυχία.Όταν,"τύχη αγαθή" με φέρνει στο χωριό,ευλαβικό προσκυνητή, αισθάνομαι άφατο συγκίνηση να πεζοπορώ στον λιώνα.Η Ψυχή μου δε νοιώθει μοναχή, βλέπει ασκητικές μορφές να δουλεύουν στο λιοπύρι ολημερίς και ολοχρονίς, να φτιάχνουν να συντηρούν αυτόν τον απέραντον λιώνα.Όμως πικραίνομαι και μελαγχολώ που βλέπω λιοκτήματα παραμελημένα,ρουμανιασμένα.Καλότυχοι εκείνοι που φύγαν και δεν έχουν μάτια να δουν τα λιόδενδρά τους πνιγμένα στους βάτους, στα πουρνάρια, στους αγριοθάμνους.
Θεέ μου, κάνε τις επερχόμενες γενιές ν'αγαπήσουν αυτο το ευλογημένο δένδρο,να το προσέξουν, να το φροντίσουν.
ΣΤΡΑΤΗΣ ΚΑΡΑΒΑΝΗΣ